pieczecie

Władysław Opolski (ur. ok. 1225- zm. 27 sierpnia lub 13 września 1281/82), książę kaliski 1234-1244, książę rudzki 1234-1249, książę opolsko-raciborski 1246 - 1280/81. (Do 1241 roku pod zwierzchnictwem książąt śląskich).
Władysław był drugim pod względem starszeństwa synem księcia opolsko-raciborskiego Kazimierza I i nieznanego pochodzenia księżnej Wioli. W chwili śmierci ojca obaj bracia byli jeszcze małoletni, w związku z czym znaleźli się pod opieką matki i księcia śląskiego Henryka I Brodatego. W 1234 roku Henryk Brodaty pragnąc przejąć pełnię kontroli nad Opolszcyzną przeniósł Kazimierzowiców do księstwa kaliskiego, nie pozbawiając jednak ich prawa do dziedzictwa ojcowego. Cztery lata później starszy brat Władysława Mieszko II osiągnął pełnoletność i za zgodą Henryka II Pobożnego objął rządy nad Opolszczyzną. Pomimo tego Władysław wraz z matką pozostał w księstwie kaliskim.
Władysław Kazimierzowic umarł 27 sierpnia, lub 13 września (według innych źródeł) 1280, bądź 1281 roku i pochowany został w kościele dominikańskim w Raciborzu. Pozostawił po sobie jedną córkę (żonę Henryka Probusa) i czterech synów, którzy wkrótce podzielili między siebie jednolite dotąd księstwo opolsko-raciborskie (byli to według starszeństwa: Mieszko Cieszyński, Kazimierz Bytomski, Bolko I Opolski i Przemysław (Przemko) Raciborski).