Lubomierz

Lubomierz to malownicze i stare miasto znajdujące się nad małą rzeczką Oldzą, dopływem Kwisy. Położone jest na stoku Gór Izerskich, na wysokości ok. 300 m n.p.m. Początki jego tkwią w połowie XIII stulecia, gdy władali nim członkowie rodu Liebenthalów, którzy przybyli tu z Górnych Łużyc w tym samym okresie.
Z ich rodu wywodzą się założyciele klasztoru benedyktynek, którego fundatorką była Jutta z Liebenthalów.
Klasztor założono w 1278 r., a u jego stóp rozwijała się mała osada nazywana od imienia osiadłego tu rodu Liebenthal, obecnie Lubomierz. Posiadali oni tu zamek, znany w XIV w. Jego lokalizacja jest w tej chwili niemożliwa do ustalenia bez przeprowadzenia podstawowych prac archeologicznych. Natomiast klasztor miał stanowić ich rodzinną nekropolię. Rodzina ta nadała klasztorowi znaczne dotacje, o czym niżej. Liebenthalowie byli właścicielami miasta do ok. 1338 r. Po tym okresie stosunki członków rodziny z klasztorem były dość luźne, by w 1527 r., po wymarciu rodu, prawo patronatu nad kościołem i dobrami przejął Ferdynand I Habsburg, król Czech i Węgier oraz książę Śląska.
Prawa miejskie Lubomierz otrzymał w II połowie XIV w. W dokumentach do tego czasu figuruje jako villa. Jarmark ulokowany został przy ważnej drodze handlowej, prowadzącej ze Lwówka Śląskiego do Gryfowa Śląskiego. W okresie nowożytnym w mieście dużą rolę odgrywał przemysł lniarski, już w XVI w.
Lubomierz był centrum handlu lnem w tej okolicy. Po wojnie trzydziestoletniej, w czasie której miasto poniosło dość poważne straty, nastąpiła era nowych przywilejów i odbudowy ośrodka oraz wzmocnienie roli katolicyzmu. Za proboszcza Sommerfeldta nastąpiła przebudowa kościoła. W czasie rządów ksieni Barbary Tanner przebudowano kościół i budynki klasztorne w stylu barokowym, przy znacznym współudziale praskiej rodziny architektów – Dientzenhoferów. Konsekracja nowego kościoła nastąpiła 8 X 1730 r.
Po sekularyzacji klasztoru benedyktynek w 1811 r. tereny te objął w posiadanie radca kameralny i nauczyciel z Jeleniej Góry Ch.J. Salice-Contessa. Wdowa po nim w 1829 r. sprzedała obiekty poklasztorne wrocławskim urszulankom. Założyły one tu nowoczesną szkołę dla dziewcząt z internatem.
Rozwój miasta przyniosło w 1885 r. połączenie go lokalną linią kolejową z Gryfowem i Lwówkiem Śląskim, skąd z przesiadkami można było bez problemu dojechać do Świeradowa Zdroju, Jeleniej Góry, a dalej do Legnicy (przez Złotoryję) i Bolesławca.
Nad miastem, na wzniesieniu, zlokalizowany jest kościół pod wezwaniem św. Materna, bardzo rzadkim na Śląsku, obok którego widnieją nieliczne już budynki poklasztorne.

1278, 6 VII, Strzegom, Henryk ks. Śląska i pan Jawora zezwala Jutcie z Lubomierza na wybudowanie w Lubomierzu nowego klasztoru. AP we Wrocławiu, Rep. 92 nr 1, SU IV, nr 333.

1613, 9 I., Gościszów, Kacper von Warnsdorf starosta księstwa świdnicko-jaworskiego stwierdza, że Georg Bäder z Lwówka Śl. posiada dwa ogrody w Płóczkach. AP we Wrocławiu, Rep. 92 nr 20 (47).

1574, 21 IV. Magdalena von Debschitsch, ksieni i konwent klasztoru benedyktynek w Lubomierzu stwierdzają, że Jakub von Sade, zw. Sebald, von Hozzenhaus sprzedał swe dobra swemu synowi Zygmuntowi von Sade. AP we Wrocławiu, Rep. 92 nr 15 (40).