Dalsza rozbudowa pałacu nastąpiła wówczas, kiedy stał się własnością rodziny von Perponcher-Sedlnitzky. Pierwszej dokonał Wilhelm w 1890 roku, polegającej na dobudowie kolejnego skrzydła oraz wzniesieniu bocznych wieloryzalitów przypominających wieże, a dalszej Alexander na początku XX wieku.





Pałac został rozplanowany na rozbudowanym, wydłużonym prostokącie z narożnymi wieżami i ryzalitami. W rozpla¬nowaniu pomieszczeń widoczna jest wie1otraktowość, ze szczególną predylekcją do układu amfiladowego. Elewacje 3- kondygnacyjne, wieloosiowe, wieży 4-kondygnacyjne, jednoosiowe. Bryła wieloosiowa, mocno rozczłonkowana, w części kondygnacji pierwszej artykułowana płaszczyzną, w kondygnacjach wyższych addycyjność rozrzeźbionych w strukturze architektonicznej form i narożnych wieżyczek tworzy mocne, akcentowane wieloryzality. Całość jest przekryta dachem mansardowym, z wyładowanymi w części dolnej oknami, które obramiono wolutowymi spływami. Za czasów tej rodziny założono również przy pałacu niewielki park, który łącznie z ogrodami zajmował powierzchnię 4 ha. Znajdował się on po północnej stronie pałacu i nadano mu romantyczny charakter. Skarpowa konfiguracja terenu pozwoliła stworzyć efekt ogrodu naturalnego.







W takim stanie pałac dotrwał do II wojny światowej.